Θα μπορούσε να είναι και σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας.
Δυστυχώς όμως είναι μια πραγματικότητα και μάλιστα ιδιαιτέρως
σοκαριστική, όπως ακριβώς και οι φωτογραφίες που βλέπουν το φως της
δημοσιότητας και δίνουν γροθιά στο στομάχι του αναγνώστη. Ο λόγος για τη
Μανίλα, την πρωτεύουσα των Φιλιππίνων μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες
πόλεις στον κόσμο όπου οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι λόγω έλλειψης
στέγης να αναζητήσουν άλλες, εναλλακτικές, πλην όμως μακάβριες λύσεις
στέγασης.
Όσο κι αν ακούγεται απάνθρωπο, χιλιάδες κάτοικοι στη Μανίλα ζουν στα νεκροταφεία της πόλης!
Η Μανίλα, των 12 εκατομμυρίων κατοίκων, αποτελεί την 11η μεγαλύτερη μητροπολιτική περιοχή στον κόσμο και την 5η πιο πυκνοκατοικημένη πόλη. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της είναι φτωχοί, με το 40% του πληθυσμού να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
Έτσι, πολλοί κάτοικοι καταφεύγουν στο νεκροταφείο στη βόρεια Μανίλα, που αποτελεί το παλαιότερο και μεγαλύτερο της περιοχής, με έκταση 50 στρέμματα. Ανάμεσα σε παράγκες με ξύλινες λαμαρίνες, στοιβάζονται καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι, που κοιμούνται πάνω στους κρύους μαρμάρινους τάφους.
Οι συνθήκες επιβίωσης κατι χειρότερο από τριτοκοσμικές. Ρεύμα παίρνουν από τους κεντρικούς δρόμους με αυτοσχέδιες «πατέντες» και μπαλαντέζες, ενώ νερό εξασφαλίζουν από τα δεκάδες φρεάτια που βρίσκονται γύρω από το νεκροταφείο και συγκρατούν το νερό της βροχής ανακατεμένο με εκατομμύρια μικρόβια.
Η πένθιμη μαυρίλα του τοπίου στα σοκάκια του νεκροταφείου, σπάει από τις αυτοσχέδιες μπασκέτες που είναι κρεμασμένες στο προαύλιο του κοιμητηρίου, και από τους πάγκους για φαγητό και τσιγάρο που υπάρχουν στο εντευκτήριο που υπάρχει για τους συγγενείς των νεκρών.
Όσο κι αν ακούγεται περίεργο εντός του νεκροταφείου έχουν εγκατασταθεί καραόκε, πρόχειρα εστιατόρια ακόμα και ίντερνετ καφέ, αν και το νεκροταφείο εξακολουθεί να είναι λειτουργικό αφού καθημερινά φιλοξενεί πάνω από 80 κηδείες.
Μάλιστα, πολλά από τα παιδιά μεγαλώνουν βρίσκοντας εργασία στο κοιμητήριο και μεταφέροντας φέρετρα για 50 πέσος, περίπου δηλαδή 50 σέντς.
Τα παιδιά συλλέγουν παλιοσίδερα, πλαστικά και άλλα σκουπίδια τα οποία πωλούν και φροντίζουν να διατηρούν τους τάφους καθαρούς.
Το φαινόμενο αυτό λαμβάνει χώρα από το 1950 και το 1990 σημειώθηκε αύξηση του πληθυσμού με τους πολλούς μετανάστες που συνέρρεαν στην πόλη. Από το 2012, εκτιμάται ότι περίπου 6.000 άνθρωποι ζουν στο νεκροταφείο.
Όσο κι αν ακούγεται απάνθρωπο, χιλιάδες κάτοικοι στη Μανίλα ζουν στα νεκροταφεία της πόλης!
Η Μανίλα, των 12 εκατομμυρίων κατοίκων, αποτελεί την 11η μεγαλύτερη μητροπολιτική περιοχή στον κόσμο και την 5η πιο πυκνοκατοικημένη πόλη. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της είναι φτωχοί, με το 40% του πληθυσμού να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
Έτσι, πολλοί κάτοικοι καταφεύγουν στο νεκροταφείο στη βόρεια Μανίλα, που αποτελεί το παλαιότερο και μεγαλύτερο της περιοχής, με έκταση 50 στρέμματα. Ανάμεσα σε παράγκες με ξύλινες λαμαρίνες, στοιβάζονται καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι, που κοιμούνται πάνω στους κρύους μαρμάρινους τάφους.
Οι συνθήκες επιβίωσης κατι χειρότερο από τριτοκοσμικές. Ρεύμα παίρνουν από τους κεντρικούς δρόμους με αυτοσχέδιες «πατέντες» και μπαλαντέζες, ενώ νερό εξασφαλίζουν από τα δεκάδες φρεάτια που βρίσκονται γύρω από το νεκροταφείο και συγκρατούν το νερό της βροχής ανακατεμένο με εκατομμύρια μικρόβια.
Η πένθιμη μαυρίλα του τοπίου στα σοκάκια του νεκροταφείου, σπάει από τις αυτοσχέδιες μπασκέτες που είναι κρεμασμένες στο προαύλιο του κοιμητηρίου, και από τους πάγκους για φαγητό και τσιγάρο που υπάρχουν στο εντευκτήριο που υπάρχει για τους συγγενείς των νεκρών.
Όσο κι αν ακούγεται περίεργο εντός του νεκροταφείου έχουν εγκατασταθεί καραόκε, πρόχειρα εστιατόρια ακόμα και ίντερνετ καφέ, αν και το νεκροταφείο εξακολουθεί να είναι λειτουργικό αφού καθημερινά φιλοξενεί πάνω από 80 κηδείες.
Μάλιστα, πολλά από τα παιδιά μεγαλώνουν βρίσκοντας εργασία στο κοιμητήριο και μεταφέροντας φέρετρα για 50 πέσος, περίπου δηλαδή 50 σέντς.
Τα παιδιά συλλέγουν παλιοσίδερα, πλαστικά και άλλα σκουπίδια τα οποία πωλούν και φροντίζουν να διατηρούν τους τάφους καθαρούς.
Το φαινόμενο αυτό λαμβάνει χώρα από το 1950 και το 1990 σημειώθηκε αύξηση του πληθυσμού με τους πολλούς μετανάστες που συνέρρεαν στην πόλη. Από το 2012, εκτιμάται ότι περίπου 6.000 άνθρωποι ζουν στο νεκροταφείο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου